İşimden dolayı şu ana kadar binlerce kuruma gitme imkanım oldu. Çoğunluğu özel sektör kuruluşu olmakla birlikte aralarında kamu kuruluşları, dernekler, üniversiteler, birlikler vb var. Çok ilgimi çeken ortak bir nokta var. İnsanlar çalıştıkları yerlerle hep kavgalı, hep küskün. Kamuda çalışan memnuniyetsiz özelde çalışan full mutsuz, ‘’Ahh bir devlet memuru olsaydım’’ der yakınır. İşimi, şirketimi çok seviyorum diyen neredeyse hiç mi çıkmaz? Geçen hafta tanıştığım Avusturalyalı bir genç kadına ‘’ne iş yapıyorsunuz?’’ diye sordum ve cevabı ‘’ Sosyal medya yönetim uzmanıyım, harika bir işim ve şahane bir patronum var’’. Ben sadece ne iş yaptığını sormuştum oysa. Bu cevap bizdeki durumu bir kere daha düşünmeme sebep oldu. Bir yerde bir mutsuzluk varsa bu mutluğum müsebbibi olan paydaşlar da vardır. İş hayatındaki mutsuzluğumuzun paydaşları kim? Tüm hata kötü yönetilen şirketlerde, yorucu ve tatmin etmeyen işlerde ve tabi patronlarda mı? Çalışanın hiç mi kabahati yok? Kronik iş mutsuzlarını sevmiyorum ve samimiyetsiz buluyorum zira hem para kazanmak isteyip hem bila istisna her şeyden yakınan tipler. Onları tanımak çok kolay tipik yaklaşımları ve söylemleri vardır;
- İşimi yapar; paramı alır giderim der, sahiplenmezler.
- İşleri karmaşık hale getirir, yalınlıktan uzaklaştırırlar. Çözmeyi sevmez bilakis sorun çıkınca mutlu olurlar.
- Yönetici pozisyonda olanları yöneticilik kisvesi altında koltuğa yapışıp süreçten ve ekipten kopar.
- İkide bir , ‘şapkamı alır giderim, istifa ederim’ derler, ama nedense hiçbir yere gitmezler.
- Patronun adamı kimliğine bürünüp konfor alanı yaratırlar.
- İpek kravat- mendil takıp, görüntü var ses yok algısı yaratırlar.
- Havalı ve jargonlu konuşup, iş üretmez ve show yaparlar.
- Sürekli sistemi, işleyişi eleştirir ama kılını kıpırdatmazlar.
- Ağzınla kuş tutsan bu yönetime-patrona yaranamazsın modundan çıkamazlar.
- ‘’Çalış.. Çalış.. Madalya mı takacaklar? ‘’söylemine bayılırlar.
- ‘’Şu üç günlük dünyada uğraşmaya değmez’’ deyip çalışanı da caydırmaya çalışırlar.
- Ne yani.. Gülersem daha fazla mı para verecekler gibi iletişimsizliklerini makul gösterme yaklaşımları vardır.
- Pazartesi gelmesin, hafta sonu bitmesin lafları hiç bitmez.
- Maaş her daim az, iş ise çoktur onlar için.
Kabahat hep çalışanda ve onun bakış açısında mı derseniz elbette hayır, çalışana kendini iyi hissettiremeyen sistemlerdeki kabahat ayrı bir yazının konusu. Bence bizdeki temel sorun insanlar para kazanmak isterken çalışmak istemiyor. Birey değişince dünya değişir, herkes bakış açısını,davranışlarını ve söylemlerini düzeltirse kolektif bir iyileşme olur ve Türkiye nin buna çok ihtiyacı var.
